Η συνύπαρξή μας με την Τουρκία στην Ευρωπαική Ενωση

Η συμμετοχή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία εμείς, έτσι κι' αλλιώς, είμαστε μέλος, οφείλει να μας βρει απολύτως αντίθετους. Ακόμη και η, μη ορατή σήμερα, εμφάνιση μίας αντίληψης στην Τουρκία, που θα υποδεικνύει τη συνδιαλλαγή με τους Έλληνες, διαπιστώνοντας τη σημασία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, δεν θα πρέπει να μάς κάνει πρόθυμους να βοηθήσουμε την είσοδο της χώρας αυτής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ιδέα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας, που θα αμβλύνει την τούρκικη επιθετικότητα και θα οδηγήσει σε λήξη την αντιπαράθεση μας με τη χώρα αυτή, είναι μία δική μας αυταπάτη. Αν χρειαζόμαστε βοήθεια και συμμάχους στη φάση αυτή της αντιπαράθεσης μας, ίσως θα πρέπει να επιδιώξουμε να γίνουμε και πάλι το ευρωπαϊκό σύνορο, δηλαδή ένας προμαχώνας-ανάχωμα προς την Ανατολή και την Ασία. Η σύγκρουση της Δύσης με τόν ισλαμικό κόσμο οδηγεί προς μία τέτοια επιλογή. Η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, παρά τις διαφορές μας και τη δυσπιστία της, θεωρούσε και θεωρεί τόν ελληνικό χώρο ως σύνορο της Ευρώπης, και έτσι πρέπει να παραμείνουμε. Η Τουρκία είναι μία ασιατική χώρα και η ενδεχόμενη είσοδός της στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι μία τερατογονία. Είναι πιθανό ότι το ενδεχόμενο άνοιγμα των συνόρων με την Τουρκία θα γεφυρώσει ξανά το Αιγαίο και θα μάς φέρει, για μία ακόμη φορά, στην Ανατολή, σε γεωγραφικούς χώρους οικείους. Όμως, η δημογραφική και οικονομική πίεση στη Θράκη ή το Αιγαίο, τη ζωτική μας περιφέρεια, δεν θα είναι εύκολο να ισορροπηθούν, αν τα σύνορα καταργηθούν. Το οικονομικό και δημογραφικό μέγεθος της Τουρκίας είναι δύσκολο να εξισορροπηθεί. Τί σημαίνει και τι αποτέλεσμα θα έχει η ελεύθερη διακίνηση των πληθυσμών της Ανατολίας στην Ελλάδα και στην Ενωμένη Ευρώπη ; Είναι ακόμη επίκαιρη η υποθήκη του θνήσκοντας ήρωα Όγκους Χαν στο "Ογκουζναμε", λαϊκό έπος των Τούρκων : "Προχωρείτε προς το Ρουμ!", ή τα λόγια του Σουλεϋμάν Πασά, κατακτητή της Θράκης και γιου του Ορχάν, δεύτερου Σουλτάνου των Οθωμανών μετά τόν Οσμάν, τόν κατακτητή της Βιθυνίας, μπροστά στην Προποντίδα : "Νά διαβούμε αυτή τη θάλασσα!". Ο παντουρκισμός και ο επεκτατικός τουρκισμός υπάρχουν πάντα. Αυτά τα ξαναζήσαμε, τελείως πρόσφατα, στην Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο. Κυρίως όμως, φαίνεται ότι η συνύπαρξη μας με την Τουρκία, σε ένα συνεταιρισμό χωρίς ισχυρή ιδεολογική κάλυψη, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είναι σε βάρος μας, αφού η Τουρκία θα εγείρει συνεχώς μονομερείς αξιώσεις κινούμενη από τις οθωμανικές νοοτροπίες, από τις οποίες δεν μπορεί να απαλλαγεί. Τις αξιώσεις αυτές θα μάς πιέζουν οι Δυτικοί συνέταιροί μας να ικανοποιήσουμε, γιατί για το Ανατολικό Ζήτημα, το γεωπολιτικό και το οικονομικό βάρος της Τουρκίας θα είναι πάντα ελκυστικά στις θεωρήσεις τους. θα επιδεινώνεται έτσι, η σχέση άνισης διπλωματίας που χαρακτηρίζει την εξάρτηση του νέου ελληνικού εθνικού κράτους από τις μεγάλες δυνάμεις. Πρέπει άρα, κατ' ανάγκη να βρισκόμαστε σε διαφορετικά στρατόπεδα–συνεταιρισμούς με την Τουρκία της μορφής πού περιγράφηκε. Αυτό είναι μία ιστορική πραγματικότητα. Όπως είναι ιστορική πραγματικότητα, η μόνιμη ανάγκη για κινητοποίηση των δυνάμεών μας και αντιμετώπιση του εχθρικού περιβάλλοντος κατά βάση με τις δικές μας δυνάμεις. Κατά τόν σοφό πατριώτη, λογάδα του γενους, αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Δουκα Λάσκαρι : "Μόνον το Ελληνικόν, αυτό βοηθεί εαυτώ".