Η δεινή δημοσιονομική και οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε τα δύο τελευταία χρόνια φαίνεται να εξελίσσεται και να γιγαντώνεται χωρίς το πολιτικό μας σύστημα να κατορθώνει να την αντιμετωπίσει. Η υστέρησή μας και η συστηματική επιδείνωση των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων είναι συνεχείς, ενώ δεν διαφαίνεται προοπτική βελτίωσης της κατάστασης. Οι κίνδυνοι μάλιστα που μας απειλούν είναι τόσο μεγάλοι, ώστε θα πρέπει χωρίς καθυστέρηση να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις που διαθέτουμε. Είναι αναγκαία μια πανστρατιά των πόρων μας, αλλά και των πνευματικών και ηθικών δυνάμεών μας . Θα περίμενε κανείς την εκδήλωση αναγεννητικών τάσεων και την οργάνωση εθνικών προσπαθειών για την αποφασιστική αντιμετώπιση της κατάστασης. Στην πραγματικότητα όμως, αδυνατούμε να χαράξουμε μία πολιτική ενίσχυσης της παραγωγής και δημιουργίας πλούτου, που είναι η βάση για μια αρχή, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την πίεση των δανειστών μας. Εδώ όμως, δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε και αυτά που έχουμε συμφωνήσει για να μπορέσουμε να δανειστούμε αμέσως κι άλλα, ώστε βραχυπρόθεσμα να επιβιώσουμε. Έτσι, η απογοήτευση μας έχει καταλάβει και έχουμε πια την εντύπωση ότι δεν μπορούμε να κατορθώσουμε τίποτε. Αρχή της κακοδαιμονίας μας φαίνεται να είναι το ότι το πολιτικό μας σύστημα εμφανίζει ανησυχητική αδράνεια, που φαίνεται να ξεκινά από την διακαή επιθυμία διατήρησης και διαιώνισης των κεκτημένων, ήγουν της νομής της εξουσίας και του πελατειακού κράτους.
Μία χλωμή προσπάθεια ανασύνταξης αποτελεί ο πρόσφατος σχηματισμός συναινετικής κυβέρνησης από τρία κόμματα και η ανάδειξη ως πρωθυπουργού ενός σοβαρού τεχνοκράτη με κύρος και γνώσεις, ο οποίος όμως προΐσταται μιας κυβέρνησης της οποίας παραδόξως δεν αποφάσισε ο ίδιος τη σύστασή της, ούτε επέλεξε τα μέλη της. Τέθηκε μάλιστα ένα όριο ζωής ελάχιστο και ανεπαρκές για το έργο που υποτίθεται ότι θα είναι το αποτέλεσμα του νέου κυβερνητικού σχήματος. Έτσι, με την εκκρεμότητα του ότι πρέπει να γίνει κάτι δραστικό, κάτι να αλλάξει, διολισθαίνουμε στο να συζητούμε για τις επερχόμενες εκλογές. Αυτό, που είναι βέβαια το τελευταίο που μας χρειάζεται, αποκαλύπτει την παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Παθογένεια, που κύρια συμπτώματά της είναι η παντοδυναμία των κομματικών επιδιώξεων και συμφερόντων, αλλά και οι στενές φιλοδοξίες των προσώπων που έχουμε αναδείξει ως ηγέτες.
Είναι φανερό ότι οι κομματικοί σχηματισμοί ενεργούν ως κλειστές ομάδες συμφερόντων και στοχεύουν στην κατοχή και νομή της εξουσίας. Παράλληλα, οι κομματικοί ηγέτες που αποβλέπουν στην εξουσία χαρακτηρίζονται από στενά και απολύτως προσωπικά κίνητρα που περιορίζονται στην εξουσία και την κατοχή της. Πρόκειται για μετριότητες χωρίς ιδιαίτερα χαρίσματα. Αλλά και αμφότεροι οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί, καθώς και ο φιλόδοξος κομματικός αρχηγός, που στοχεύει με τις εκλογές στην εξουσία, στερούνται κάποιου οράματος που υπερβαίνει τους ίδιους τους εαυτούς τους. Κινούνται αποκλειστικά στα πλαίσια της φιλοδοξίας να κυβερνήσουν, όπως αυτή τους έχει επιβληθεί παιδιόθεν από τις οικογένειές τους. Γιατί εκεί εξαντλείται, χωρίς να τους υπερβαίνει, ο οραματισμός της πλειονότητας των φιλόδοξων πολιτικών μας, που κατά κανόνα είναι και ικανοί δημαγωγοί. Αλλά και σε ό,τι αφορά την επίκληση σε ιδεολογικές αξίες και σε παραδείγματα από την παράδοση και την ιστορία, δύσκολα οι έλληνες πολιτικοί μπορούν να αναφερθούν και να αντλήσουν απ’ αυτά γιατί δεν τα γνωρίζουν. Βλέπουμε έτσι, να αγνοούνται τα ιδεολογικά στηρίγματα, όπως η τεράστια παράδοση, η μακραίωνη ιστορία, η γιγαντιαία πνευματική δημιουργία και τα πλήθη των παραδειγμάτων και των προτύπων.
Ακόμη και θετικές εξελίξεις που μπορούν να δημιουργήσουν μια σωτήρια δυναμική χρησιμοποιούνται με κύριο γνώμονα τις κομματικές επιδιώξεις. Χαρακτηριστική είναι η συμπεριφορά του τέως πρωθυπουργού που έσπευσε να δημαγωγήσει μετά την ευνοϊκή απόφαση των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να καταεξευτελιστεί κατόπιν μπροστά στο διεθνές κοινό. Τώρα τα κομματικά επιτελεία πλειοδοτούν και αποβλέπουν σε μελλοντικές εκλογές, στις οποίες ο κάθε ένας στηρίζει επιδιώξεις που δεν έχουν σχέση με την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας. Ο νέος πρωθυπουργός θα πρέπει να αφεθεί να ολοκληρώσει το έργο του και να βοηθηθεί σ΄ αυτό. Φαίνεται ότι είναι ικανός γι΄ αυτό. Και μόνο το γεγονός ότι μετά από 30 ολόκληρα χρόνια είναι ο πρώτος σε ανώτατη κυβερνητική θέση που δεν μιλά τη γλώσσα της δημαγωγίας είναι εγγύηση για την αξία του και τη δυνατότητα να επιτύχει.
Το χθεσινό άρθρο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλου στην «Καθημερινή» που έφερε τον τίτλο «Οι εκλογές δεν εξυπηρετούν το συμφέρον της χώρας» δείχνει με ενάργεια το πόσο τα κομματικά επιτελεία και οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων παραβλέπουν το συμφέρον της χώρας.
