Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Το ελληνικό αδιέξοδο γίνεται αδιαπέραστο



Οι προβλέψεις μας για τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης, που η χώρα μας αγωνίζεται να ξεπεράσει από το 2008, έχουν διαψευστεί. Ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται παρ΄ όλα τα σκληρά οικονομικά μέτρα και η χώρα παραπαίει. Επιβεβαιώνεται έτσι η πικρή διαπίστωση ότι η κρίση δεν είναι αντικείμενο πολιτικών ή πολιτιστικών χειρισμών, αλλά η ίδια εισέρχεται και ανατρέπει τα καθιερωμένα και αποφασισμένα στρώματα του ελληνικού λαού, τα οποία εμφανίζονταν πρόθυμα να αναλάβουν το κόστος και την προσπάθεια ανατροπής των δυσμενών δεδομένων, όπως έκαναν  την περίοδο 1948-1955.

Η κρίση λοιπόν δεν είναι απλώς οικονομική, αλλά απλώνεται σε οικονομικές και τεχνικές παραμέτρους οι οποίες είναι σαφώς συνδεδεμένες με τα πολιτικά προβλήματα της χώρας.
Κατ΄ αρχήν η κακή παιδεία των πολιτικών μας που οδηγεί το πολιτικό σύστημα σε ανυποληψία απαξιώνει μεγάλο μέρος των πολιτικών δυνάμεων που θα ήσαν πρόθυμες να ακολουθήσουν με συνέπεια ένα αναγεννητικό πρόγραμμα. Ακολουθεί η αδυναμία τους και η έλλειψη συνείδησης που τους εμποδίζει να συλλαμβάνουν στην κατάλληλη στιγμή τις κατάλληλες ευκαιρίες. Δεν δείχνουν να δίνουν δεκάρα για το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε κρίσιμες στιγμές για το ότι χρειάζεται να αναδιαρθρώσουμε εις βάθος τις μεθόδους παραγωγής που κουτσά-στραβά κατορθώσαμε να επιβάλουμε στην εγχώρια μεταποίηση. Βρισκόμαστε πάλι στο δίλημμα του αν θα προτιμήσουμε τη φθηνή παραγωγή ειδών ξεπερασμένων τεχνολογιών ή θα υποχρεωθούμε να παραγάγουμε και να εξαγοράσουμε τα ευτελή βιομηχανικά προϊόντα που βρίσκονται στην κατώτατη δεσμίδα της παραγωγικής μηχανής και είναι αμφίβολα από άποψη κέρδους και συμπεριφοράς στην αγορά.

Όσον αφορά την κατάρτιση, την εμπειρία και την προσαρμογή των παραγωγικών μας στελεχών και ειδικών η πείρα της περιόδου που η ελληνική βιομηχανία βρισκόταν στην ακμή της, μας πείθει ότι ήταν από τα καλύτερα στελέχη που μπορούσε να βρει κανείς. Ωστόσο, τα συνθήματα κατά της εργασίας και η αναμονή της κάμψης της παραγωγικής Ελλάδας στέρησαν σε συνδυασμό με την μακροχρόνια απομάκρυνση από τις εμπειρίες, απομάκρυναν τους εργαζόμενους από την παραγωγική διαδικασία.

Η απομάκρυνση των εργαζομένων από οποιαδήποτε φάση της εργασίας σημαίνει σαφώς την κάμψη της απόδοσής των και την απώλεια ορισμένων παραγωγικών χαρακτηριστικών τους. Θα είμαστε, λοιπόν, στη δυσάρεστη θέση μετά από λίγα χρόνια να αναρωτιώμαστε για το τι έφταιξε για την απαξίωση του εργατικού δυναμικού.


Οπωσδήποτε θα πρέπει να προλάβουμε να φτάσουμε και να εμποδίσουμε και τη χώρα να φτάσει σε σημείο που να ρωτάται στο μέλλον γιατί συνέβη ό,τι συνέβη και πώς θα μπορούσαμε να το είχαμε προλάβει.