Οι προβλέψεις μας για τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης, που η χώρα μας αγωνίζεται να ξεπεράσει από το 2008, έχουν διαψευστεί. Ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται παρ΄ όλα τα σκληρά οικονομικά μέτρα και η χώρα παραπαίει. Επιβεβαιώνεται έτσι η πικρή διαπίστωση ότι η κρίση δεν είναι αντικείμενο πολιτικών ή πολιτιστικών χειρισμών, αλλά η ίδια εισέρχεται και ανατρέπει τα καθιερωμένα και αποφασισμένα στρώματα του ελληνικού λαού, τα οποία εμφανίζονταν πρόθυμα να αναλάβουν το κόστος και την προσπάθεια ανατροπής των δυσμενών δεδομένων, όπως έκαναν την περίοδο 1948-1955.
Κατ΄ αρχήν
η κακή παιδεία των πολιτικών μας που οδηγεί το πολιτικό σύστημα σε ανυποληψία
απαξιώνει μεγάλο μέρος των πολιτικών δυνάμεων που θα ήσαν πρόθυμες να ακολουθήσουν
με συνέπεια ένα αναγεννητικό πρόγραμμα. Ακολουθεί η αδυναμία τους και η έλλειψη
συνείδησης που τους εμποδίζει να συλλαμβάνουν στην κατάλληλη στιγμή τις
κατάλληλες ευκαιρίες. Δεν δείχνουν να δίνουν δεκάρα για το γεγονός ότι
βρισκόμαστε σε κρίσιμες στιγμές για το ότι χρειάζεται να αναδιαρθρώσουμε εις
βάθος τις μεθόδους παραγωγής που κουτσά-στραβά κατορθώσαμε να επιβάλουμε στην
εγχώρια μεταποίηση. Βρισκόμαστε πάλι στο δίλημμα του αν θα προτιμήσουμε τη
φθηνή παραγωγή ειδών ξεπερασμένων τεχνολογιών ή θα υποχρεωθούμε να παραγάγουμε
και να εξαγοράσουμε τα ευτελή βιομηχανικά προϊόντα που βρίσκονται στην κατώτατη
δεσμίδα της παραγωγικής μηχανής και είναι αμφίβολα από άποψη κέρδους και
συμπεριφοράς στην αγορά.